Bez siebie źle, razem jeszcze gorzej. Filmy o rozpadach związków Zakochali się, ale wcale nie żyli długo i szczęśliwie. Romans jak z bajki nieraz zamieniał się w horror. Z pozoru idealne związki umierały na naszych oczach. O tym, że w miłości nie zawsze jest szansa na happy end, kino przypomina niemal od początku swojego istnienia. Często robi to doskonale, czego dowodem choćby najgłośniejszy romans męsko-męski, najokrutniejszy rozwód w dziejach, czy legendarna wojna, którą przed oczami mają wszystkie małżeństwa. Gdy na ekrany kin wchodzi oczekiwana "Historia małżeńska", pora przypomnieć najsłynniejsze filmowe rozstania. 10 Zobacz galerię Materiały prasowe "Historia małżeńska" mocnym krokiem szła w tym roku po Złotego Lwa w Wenecji i, zdaniem wielu, zasłużyła na zwycięstwo. Ona, Nicole (Scarlett Johansson), kiedyś gwiazda ekranu, dziś aktorka teatralna. On, Charlie (Adam Driver), reżyser, który zdobył uznanie, wystawiając sztuki w Nowym Jorku. Mieszkają ze sobą, pracują, wychowują syna i powoli się od siebie oddalają. Noah Baumbach świetną "Frances Ha" udowodnił, że na sprawach uczuciowych zna się jak mało kto. Czy nowa produkcja Netfliksa dołączy do panteonu filmów o rozstaniach? Na wszelki wypadek miejcie pod ręką chusteczki. 1/10 "Jak być kochaną", reż. Wojciech Jerzy Has (1962) Materiały prasowe Zjawiskowa Barbara Krafftówna - Felicja - i hipnotyzujący Zbigniew Cybulski - Wiktor - czyli miłość w czasach okupacyjnej zarazy. Legendy kina w roli pary aktorów. Ten związek nie mógł się udać, ale film musiał. "Kto z nas się szanuje, kiedy naprawdę kocha" - mówiła postać Krafftównej, stworzona przez autora literackiego pierwowzoru Kazimierza Brandysa. Ściskający za gardło i serce film Wojciecha Jerzego Hasa, który w 1963 roku walczył o Złotą Palmę, mógł zostać wyciskaczem łez, jakich wiele. Został jednym z najwybitniejszych melodramatów w historii polskiego kina. Walka o miłość bez oglądania się na godność, wojna, która odziera z moralności i ludzie, którzy w nosie mają zgrywanie bohaterów. Jak w okrutnej rzeczywistości być szczęśliwym? Jak walczyć o miłość? Jak być kochaną? 2/10 "Annie Hall", reż. Woody Allen (1977) Materiały prasowe Historia Alvy'ego i Annie to jedna z jego najbardziej udanych filmowych psychoterapii. W obsypanym Oscarami komediodramacie Allen poznał nas z bohaterami - komikiem z Manhattanu i piosenkarką z nocnego klubu - w których nie sposób się nie zakochać. Oni - na pierwszy rzut oka pokrewne dusze - też się kochali. Problem w tym, że "tak trudno razem być ze sobą". Brzmi znajomo? Jeszcze jak. 3/10 "Sprawa Kramerów", reż. Robert Benton (1979) Materiały prasowe Od miłości tylko krok do nienawiści, o czym raz na zawsze przekonaliśmy się dzięki historii Joanny i Teda. Kochające małżeństwo w końcu zaczęło skakać sobie do gardeł, niczym najgorsi wrogowie. Choć dziś trudno w to uwierzyć, arcymistrzowski duet Meryl Streep i Dustin Hoffman był dziełem przypadku. Streep, przesłuchiwana do roli kochanki Teda, swoją pierwszą nagrodzoną Oscarem rolę dostała w spadku po Kate Jackson. Finalnie trudno oderwać wzroku od ekranu, jeszcze trudniej uwierzyć, że chęć zemsty może okazać się ważniejsza od dobra dziecka. "Sprawa Kramerów", czyli najokrutniejszy rozwód w dziejach kina i przykład tego, jak nigdy nie należy się rozstawać. 4/10 "Wojna państwa Rose", reż. Danny DeVito (1989) Materiały prasowe Rozstanie na wesoło, czyli wojna, którą przed oczami mają wszystkie małżeństwa. Kiedy widzom było do śmiechu, Barbara i Oliver dosłownie walczyli o życie. Trutki, spadające na głowę żyrandole, a w tym wszystkim ludzie, którzy w pogoni za awansem społecznym stali się zwyrodnialcami. Czarna komedia Danny'ego DeVito była remedium dla zmęczonych poważnymi romansami widzów. Choć znaleźli się tacy, którzy kręcili nosem na stereotypowe ukazanie pary głównych bohaterów i łopatologiczną przestrogę przed nowobogactwem, Michael Douglas i Kathleen Turner (zasłużone aktorskie nominacje do Złotych Globów i dla najlepszej komedii lub musicalu), zrekompensowali wszystkie niedostatki scenariusza. Aż strach pomyśleć, że pierwotnie to filmowe starcie na małżeńskim ringu trwało... ponad trzy godziny! 5/10 "Tajemnica Brockeback Mountain", reż. Ang Lee (2005) Materiały prasowe Bo do tanga nie zawsze trzeba dwojga. Czasem trzeba dwie, albo dwóch. Gejowskie love story, które zapisało się w historii kina, przenosi w czasy, nie tak znowu odległe, gdy homoseksualni mężczyźni zamiast udanego związku mieli toksyczne małżeństwo i oszukiwaną, nieszczęśliwą kobietę u boku. Ennis i Jack najpierw udawali, że ich miłości nie ma, a później próbowali ją zabić, rozstając się i na powrót do siebie wracając. Czy ostatecznie zabrakło im akceptacji, czy odwagi? Nagrodzony Oscarem Ang Lee nie daje odpowiedzi. Może właśnie w tym tkwi sekret sukcesu najgłośniejszego filmowego romansu męsko-męskiego? "Tajemnica Brokeback Mountain" mogła pozostać kiczowatym love story, a została symbolem. Nie tylko kina LGBT, ale też okresu, który chciałoby się nazywać bezpowrotnie minionym. 6/10 "Plac Zbawiciela", reż. Krzysztof Krauze, Joanna Kos-Krauze (2006) Onet Beata i Bartek mieli dzieci, miłość i niezbyt wygórowane marzenia. Przede wszystkim marzyli o własnym kącie. I gdy wydawało się, że niewiele brakuje, by mogli wreszcie pójść na swoje, deweloper zbankrutował. Po miłości został im niespłacony kredyt. Oparta na faktach historia przeciętnej rodziny z warszawskiego blokowiska to rozpad relacji w pigułce, którą trudno przełknąć. Hiperrealistyczna opowieść o nieporadności, nieszczęściu i patologiach, rodzących się nie za drzwiami marginesu, ale ludzi niewyróżniających się z tłumu. O krzywdach, które wyrządzamy sobie nawzajem w domach, bez użycia siły. "Plac Zbawiciela" jest przeżyciem ekstremalnym. Dla jednych był i pozostanie przestrogą, dla innych oczyszczeniem, jeszcze inni będą traktować go jako dowód na to, że z rodziną nie zawsze wychodzi się dobrze. Nawet na zdjęciu. 7/10 "Blue Valentine, reż Derek Cianfrance (2010) Onet Śmierć żadnego filmowego związku dawno nie była tak bolesna, a aktorska chemia tak imponująca. Ryan Gosling i Michelle Williams filmem Dereka Cianfrance'a zasłużyli na wszystkie możliwe nagrody. "Dorosłe dzieci" były razem kilka lat. Para wychowywała córkę, wydawała się szczęśliwa. Problem w tym, że proporcjonalnie do stażu z każdym dniem przybywało im frustracji. Świat rodem z komedii romantycznej musiał zmierzyć się z prawdziwym życiem. Gdy pierwsze randki odeszły w zapomnienie, bohaterowie pokazali swoje drugie, mniej przyjazne oblicze. Widzowie "Blue Valentine" dzielą się zwykle na sprzymierzeńców Deana i orędowników Cindy. Ostatecznie nie ma jednej racji, nie ma recepty, co zrobić, żeby nie powtórzyć losu głównych bohaterów. Przyczyny, dla których tej dwójce nie wyszło, można mnożyć. Powody do seansu "Blue Valentine" także. 8/10 "Wyśnione miłości", reż. Xavier Dolan (2010) Onet Historia tego pięknego, miłosnego trójkąta, również nie skończyła się na "i żyli długo i szczęśliwie". Młodość uchwycona w wysmakowanych kadrach Xaviera Dolana i szlagierach spod znaku Dalidy, miała w sobie dokładnie tyle naiwności, ile każdy z nas w młodym wieku. Cudowne dziecko kina w swoim drugim filmie pokazało tylko z pozoru niezobowiązujący związek. O tym, jak silne mogą być tytułowe miłości, przekonaliśmy się w finale. Stylizowany na Dawida Michała Anioła Nicolas w końcu nie budził już miłosnego zachwytu u pary swoich kompanów - Marie i Francisa. Przyspieszony oddech i motyle w brzuchu ustąpiły miejsca syczeniu z nienawiści. Po relacji pozostał im wstręt. Do niego i do siebie. 9/10 "Rozstanie", reż. Asghar Farhadi (2011) Onet Można na chwilę zapomnieć o spektakularnie kończonych relacjach. Oscarowe "Rozstanie", nazywane filmowym objawieniem nowego tysiąclecia, stworzył niedościgniony mistrz współczesnego kina psychologicznego, więc o oczywistościach nie ma mowy. Rozpad małżeńskiego pożycia w doskonałym irańskim melodramacie następuje już na początku filmu. Nader i Simin mieli odmienne wizje wychowania swojej córki, co doprowadziło do kresu ich związku. Koniec jednego małżeństwa stał się dla Farhadiego punktem wyjścia do pytań o podstawowe kwestie: relacje międzyludzkie, religie i wynikające z niej podziały, naginanie prawdy, przyzwoitość. Tym razem nie chodziło tylko o jeden związek, ale o związki międzyludzkie w ogóle. A dokładnie o ich rozpad. 10/10 "Zimna wojna", reż. Paweł Pawlikowski (2018) Łukasz Bąk / Kino Świat Bez siebie źle, razem jeszcze gorzej - przypomniał laureat Oscara Paweł Pawlikowski. Twórca "Idy" nie karmił nas iluzją, że zawsze może być pięknie. Zaoferował kino najwyższej próby - opowiedział o niespełnieniu, o miłości, o pogrzebanych marzeniach, o tęsknocie - za drugą osobą i za krajem. "Obywatel świata", jak nazywają Pawlikowskiego, pokazał fascynacje rodzimym folklorem, który na ekranie dostał nowe, wspaniałe życie. Słuchaliśmy "Dwóch serduszek", jakby to był ten pierwszy raz. Najbardziej osobisty film w karierze Pawlikowskiego (inspirowany historią jego rodziców i im dedykowany), zderzył marzenia i plany dwójki zakochanych artystów z komunistyczną rzeczywistością. Romans jak z bajki kolejny raz zamienił się w serię wzajemnych oskarżeń, krótkotrwałych powrotów i stopniowo opadających złudzeń. Data utworzenia: 29 listopada 2019 14:49 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.

Osobowość mnoga, osobowość naprzemienna, osobowość wieloraka, rozdwojenie osobowości, rozdwojenie jaźni (ang. multiple personality, dissociative identity disorder, DID) to zaburzenie dysocjacyjne, polegające na występowaniu przynajmniej dwóch osobowości u jednej osoby.

Bezkonkurencyjne, psychologiczne arcydzieło 10 David Fincher, jeden z najlepszych twórców filmu w historii, podarował nam coś innego, coś zupełnie oderwanego od rzeczywistości, coś pięknego - jednym słowem. Tym czymś jest mianowicie ten właśnie obraz - "Podziemny krąg". Podziemny krąg (1999) - Brad Pitt, Holt McCallany Dzieło Finchera jest bardzo brutalne i dosadne, delikatniejsi odbiorcy mogą jedynie na niego psioczyć, a nawet nim pogardzić, kiedy tylko mają okazję. Takich ludzi znam osobiście bardzo dużo. Nie potrafią docenić pracy, jaką wykonał reżyser oraz pozostali współtwórcy obrazu. Wyżej od tego filmu stawiają inną produkcję Finchera, równie udaną, lecz nie dorastającą "Fight Club" do pięt. Mowa oczywiście o "Siedem". Dlaczego? Bo "Siedem" powstało wcześniej niż "Podziemny krąg" i z miejsca zostało uznane za arcydzieło światowej kinematografii oraz za jeden z najlepszych filmów w historii. Fincher, na fali sukcesu swojego filmu, nakręcił kolejny, "Gra". Ten okazał się dużo słabszy i na długie dwa lata Fincher nie pokazywał się w świecie filmowym. I wtedy właśnie do kin wszedł recenzowany przeze mnie obraz, który okazał się hitem, ale nie na miarę "Siedem". Po prostu ludzie byli zniechęceni "Grą" i nie walili już do kin drzwiami i oknami, słysząc nazwisko: David Fincher. Gdyby "Fight Club" powstał zaraz po "Obcym 3", debiucie Finchera, to jestem absolutnie przekonany, że byłby stawiany ponad wszystkie produkcje Finchera. W tym filmie wszystko wydaje się pomieszane. Normalne życie z nocnym, normalni ludzie z psychopatami, a jawa cały czas wydaje się nam snem. W pewnym momencie musimy tak bardzo skupiać się na seansie, że pozostajemy obojętni na wszystko, co się wokół nas dzieje. Nie radzę go oglądać przy włączonym ekspresie do kawy. To jest jego największa zaleta: wciąga do cna. Oglądając obraz, miałem wrażenie, że Norton i Pitt zaraz wyjdą do mnie z ekranu. Albo że ja przeniosę się do nich. Podziemny krąg (1999) - Edward Norton (I), Meat Loaf Kolejnym atutem produkcji są fantastyczne dialogi, a niektóre cytaty są wręcz poetyckie, szczególnie te wypowiadane przez Tylera. Świetnym też okazał się pomysł, żeby główny bohater wcielił się w rolę narratora. Jego komentarze są ironiczne, okraszone potężną dawką czarnego humoru, niesamowicie spokojne, chociaż na ekranie dzieją się rzeczy, które przyprawiają widza o gęsią skórkę. Szczególnie jest to widoczne podczas walk w tytułowym Kręgu. Krew leje się z twarzy, zęby, powybijane, walają się po podłodze, a głos narratora nie zmienia się nawet o jeden ton. I ani przez chwilę nie wyczuwamy w nim jakichkolwiek emocji. A co najważniejsze, ta powolna narracja nie staje się w trakcie filmu nużąca. Wręcz przeciwnie. O fabule. Główny bohater, grany przez znakomitego Edwarda Nortona, cierpi na bezsenność. Jest całkowicie rozczarowany i znudzony swoją monotonną egzystencją. Do czasu, gdy spotyka dziwnego mężczyznę, podczas podróży samolotem. Nieznajomy przedstawia się jako Tyler Durden (Brad Pitt, kolejna świetna kreacja u Finchera). Kieruję się w życiu dziwną filozofią - dąży do samodestrukcji. I kiedy mieszkanie Narratora zostaje zniszczone, wprowadza się właśnie do Tylera. Wkrótce obaj mężczyźni, odkrywszy, że fizyczny ból sprawia im satysfakcję, organizują cotygodniowe walki, które systematycznie przyciągają rzesze spragnionych bólu mężczyzn. Powstaje nielegalny klub, zwany "Podziemnym Kręgiem". Wkrótce potem działalność klubu przybiera postać tajnej organizacji, która powoli przeistacza się w groźną grupę terrorystyczną... Reżyser przygotował dla nas sporo niespodzianek, które miały na celu zaskoczyć widza. Jednak one wcale nie zaskakują. One wręcz wprawiają odbiorcę w nieme osłupienie. Ja kilkakrotnie musiałem przerywać oglądanie, aby ochłonąć i przemyśleć to, co właśnie miało miejsce na ekranie. Czasami te przerwy trwały nawet kilkanaście minut. To mówi samo za siebie. Chciałbym także napisać kilka słów o muzyce, towarzyszącej filmowi. Nie słychać jej często, lecz jeśli już się pojawia, to tworzy intymną, przenikającą wręcz atmosferę. Kolejny atut filmu. Gdybym miał jednak wymienić największy, to podałbym jedno nazwisko: Edward Norton. Bez wątpienia jego najlepsza kreacja, przebijająca nawet rolę we wcześniejszym "Więźniu nienawiści". Jego geniusz objawia się niemal w każdej scenie, nie będę tutaj podawał pojedynczych przykładów, bo trwałoby to stanowczo za długo. A więc, mówiąc zwięźle, polecam "Podziemny Krąg" wszystkim, którzy uważają, że "Siedem" to najlepszy film, jaki udało się stworzyć Fincherowi. Kiedy poddacie obraz z Nortonem dokładnej analizie, na spokojnie, przemyślicie go potem, wtedy zdobędziecie pewność, że "Fight Club" to arcydzieło. W prawdziwym tego słowa znaczeniu.

rozdymkowate. rozdysponowany. rozdysponować. rozdystrybuować. rozdziawiać się. Moreover, bab.la provides the Japanese-English dictionary for more translations. comment Request revision. Close. Living abroadTips and Hacks for Living AbroadEverything you need to know about life in a foreign country.Read more .

Dobry film o rozdwojeniu jaźni to jest "Fight Club"(i nie tylko o tym). Ten film "Blady strach", moim zdaniem wypada bardzo blado. Przede wszystkim jest nudny. Obserwujemy kilka zbrodni, nie wiem czemu ma służyć okrucieństwo w ich przedstawieniu swoją drogą (ok, wiem, że to "krwawy horror"). Ale akcja się wlecze okrutnie.

blocked zapytał(a) o 19:48 Znacie może jakieś filmy o rozdwojeniu jaźni? Nie takie filmy dokumentalne, tylko takie jak np. Siła Strachu. 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi Sound_Of_Madness odpowiedział(a) o 19:50 Torturowani , Lęk pierwotny , Psychoza 4 0 Sound_Of_Madness odpowiedział(a) o 19:53: a prosze bardzo seniu661 odpowiedział(a) o 21:44 Wyspa Tajemnic /Shutter Island (2010) 0 0 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

The homo economicus (Economic Man) concept is one of the best-known components of economic theorising frequently recognised as a part of the "hard core" of the mainstream 20th-century economics.

Polish Arabic German English Spanish French Hebrew Italian Japanese Dutch Polish Portuguese Romanian Russian Swedish Turkish Ukrainian Chinese English Synonyms Arabic German English Spanish French Hebrew Italian Japanese Dutch Polish Portuguese Romanian Russian Swedish Turkish Ukrainian Chinese Ukrainian These examples may contain rude words based on your search. These examples may contain colloquial words based on your search. Gere dowiaduje się, że Norton kłamał o swoim rozdwojeniu jaźni i że zamordował arcybiskupa. Gere finds out that Norton was lying about his split personality and that he murdered the archbishop. Ale by czerpać z tego mentalnego obrazu, musi być jego świadomy, zatem nie ma mowy o rozdwojeniu. But to benefit from this mental image, he must be fully aware of it and therefore cannot be disassociated. Gracz wtedy dokłada drugą stawkę (równą wartości pierwszej stawki) i może dobierać karty po rozdwojeniu. The player adds then the second stake (of identical values as the first one) and can draw cards. Artyści zaproszeni do wystawy działają w specyficznym rozdwojeniu: pomiędzy unowocześnioną tradycją, a poszukującą swojej tożsamości współczesnością - pisze Marcin Rząsa, współautor wystawy. Artists invited to show work in a specific rozdwojeniu: modernized between tradition and modernity in search of its identity - says Marcin Rząsa, co-author of the exhibition. Jest o pewnym rozdwojeniu, o tym, że można być religijnym tak jak oni i być zwiedzionym przez szatana. It is about a kind of duality, that one can be as religious as they are and be also deceived by satan. Słyszałeś kiedyś o rozdwojeniu jaźni? Have you heard of multiple personality disorder? Przy rozdwojeniu jażni daję motyw rozbitych luster, pokazując wewnętrzne rozbicie. Given my multiple personality theme, I'm using the motif of broken mirrors to show my protagonist's fragmented self. Glamourowe wnętrza podobają mi się bardzo, co w sumie może świadczyć o rozdwojeniu jaźni, ponieważ jednocześnie uwielbiam styl meksykański, który - jak wiadomo - z glamourem ma tyle wspólnego, co ja z chińskim baletem. I love glamorous interiors what can be a proof for my multiple personality disorder because at the same time I'm really into the Mexico style (or Santa Fe) which has so much in common with glamour as I do have with the Chinese National Ballet. Mówiliśmy już o rozdwojeniu uczucia miłości, zachodzącym u zakochanego człowieka. We have already mentioned the love-split occurring when a person is in love. Świadczy to o rozdwojeniu osobowości i braku personalifikacji. Sweets ma na myśli to, że normy społeczne, zakorzenione w podmiejskich społecznościach ulegają rozdwojeniu w powierzchownych postawach i ukrytych sposobach działaniach. What Sweets means is that societal norms endemic to the suburban acculturation... dichotomize exterior postures and clandestine protocols. Przy rozdwojeniu jaźni nie wie się, co robi ta druga część. Do tego, że nie będziesz mogła opowiadać mu o swoim rozdwojeniu jaźni. Pretty soon there won't be any dream to tell him about. Other results Jedynym wyjątkiem od zasady rozdwojenia jest sytuacja, w której gracz otrzymuje dwa asy i decyduje się na rozdwojenie. The only exception to the split rule is when the player receives two aces and decides to split. Pan Stampler cierpi na rozdwojenie osobowości. Mr Stampler suffers from an acute disassociative condition. Wstępna diagnoza DeSalvo... wykazała możliwość klasycznego rozdwojenia osobowości. Lekarze orzekli, że masz rozdwojenie jaźni. Nastoletniego chłopca, cierpiącego na rozdwojenie jaźni. A teenage boy who suffered from what I would describe as an identity disorder. Nawet jeśli się okłamujecie, musielibyście mieć rozdwojenie jaźni. Even if you lie to yourself, you need to have split personalities. Jesteś psychiczny, cierpisz na rozdwojenie jaźni. You're psychotic; you have a split personality. No results found for this meaning. Results: 541. Exact: 13. Elapsed time: 322 ms. Documents Corporate solutions Conjugation Synonyms Grammar Check Help & about Word index: 1-300, 301-600, 601-900Expression index: 1-400, 401-800, 801-1200Phrase index: 1-400, 401-800, 801-1200

Find many great new & used options and get the best deals for Rozdwojenie Jazni by Marcus (CD, 2013) at the best online prices at eBay!

“Celem życia jest rozwój własnej indywidualności. Dać wyraz swej istocie – oto nasze zadanie na ziemi… a jedynym sposobem pozbycia się pokusy jest poddanie się jej…”.Oscar WildeLustrzane odbicie Dlaczego wybieramy zło? Prawdopodobnie dlatego, że dajemy się uwieść iluzjom, jakimi nas karmi, rozkoszy z nim związanej. A może dlatego, że przyjmujemy je za dobre i oceniamy jako coś możliwego do przyjęcia. W 1890 roku Oskar Wilde napisał “Portret Doriana Graya”. Wiek później reżyser David Fincher realizuje Podziemny krąg. Oglądając film, można zauważyć, jak mocno zakorzeniony jest on w archetypie literackim diabolicznego sobowtóra, swoistego alter ego człowieka, o którym opowiada właśnie powieść Wilde’a. Amoralność i indywidualizm, pogarda dla cierpienia i poświęcenia – oto zasady, które w “Portrecie Doriana Graya” wyznaje lord Henry Wotton, porta-parole pisarza, ich realizacją zaś zajmuje się tytułowy bohater. Jak to się ma do Podziemnego kręgu? Monologi Henriego Wottona – nasze myśli, najskrytsze, niezrealizowane, bo z góry skazane na niepowodzenie, przywodzą na myśl słowa trzydziestoletniego pracownika firmy ubezpieczeniowej (Edward Norton). Doriana Graya reprezentuje zaś Tyler Durden (Brad Pitt). Te dwa dzieła zestawiam ze sobą nie tylko ze względu na oczywiste podobieństwo, ale przede wszystkim dlatego, że pogłębiają naszą świadomość. Rzucają cień na coś, co przez naszą naiwność lub zwykłe niedbalstwo wydaje się być całkiem jasne. Fenomen tego utworu polega na tym, że pozwala nam przejrzeć się w “krzywym zwierciadle” .BohaterNa pierwszy rzut oka nie odbiega od przeciętnego konsumenta z dużego miasta: pracuje, zarabia pieniądze, wydaje je. Czuje się przywiązany do zakupionych rzeczy, można by rzec, że je nawet na jakiś sposób darzy uczuciem. Ale cóż w tym dziwnego? Żyjemy przecież w epoce umiłowania martwej natury. Czasem chadza na spotkania dla rekonwalescentów po chorobach nowotworowych czy anonimowych alkoholików. Kategoria zresztą nie ma dla niego większego znaczenia, bo do żadnej z nich i tak się nie zalicza. Bywa tam, bo zbiorowa terapia leczy jego chroniczną bezsenność. Spotkania przynoszą mu jednak tylko pozorną ulgę. Okazuje się bowiem, że oprócz snu potrzebna jest mu bardziej rekonwalescencja chorej duszy. I gdyby nie przysłowiowe “boom”, pozostałby pewnie nadal pedantycznym miłośnikiem sprzętu AGD. Z tą jednak różnicą, że w tym przypadku nie jest to tylko “boom” przysłowiowe. W rzeczy samej, pewnego dnia gustownie urządzone gniazdko bohatera zostaje wysadzone w powietrze… W jego życiu następuje moment zwrotny. A film zaczyna przybierać nieoczekiwany obrót. Z pomocą poznanego niedawno niejakiego Tylera, operatora filmowego zajmującego się dorywczo produkcją mydeł, dostrzega nowe jakości pustawej dotąd egzystencji. Wcześniej nie wiedział, że można być człowiekiem “niepokornym”, że można się nie starać, nie czuć potrzeby posiadania rzeczy – że można być Tylerem: sikać w posiłki jako kelner, wklejać w kopie filmów familijnych urywki z pornografią jako operator, konstruować materiały wybuchowe jako producent mydła. I nie mieć z tego powodu wyrzutów sumienia. Tyler objawia mu się więc z czasem jako przywódca, mentor, niemalże prorok. Gdyby tylko nasz bohater wiedział, jak wiele ich łączy…TransformacjaNa skutki tej niecodziennej przyjaźni nie trzeba było długo czekać. W piwnicy powstaje tajny klub, któremu “przyjaciele” patronują. Tam sfrustrowane pokolenia mężczyzn mogą wyrzucać z siebie negatywne emocje (w sposób mniej konwencjonalny niż zwykła terapia) poprzez “walkę wręcz”. Oprócz katowania na śmierć dozwolone jest praktycznie wszystko. Ta brutalna swoboda przywołuje mi na myśl spektakularne walki mężczyzn w klatkach (chociażby Ultimate Fighting Championship), podczas których niejednokrotnie jesteśmy świadkami nie tyle technicznych umiejętności zawodników, co upustu, jaki dają swemu niemalże zwierzęcemu instynktowi. Każdy wyróżnia się indywidualnym stylem walki, niekiedy integralnym z jego osobowością. Na ringu hołubi się nie tylko spontaniczną siłę, ale i przemoc przynoszącą satysfakcję walczącemu, czy przede wszystkim jego krwiożerczej publice. Również w wypadku fincherowskiego Fight Clubu siłę napędową stanowiło uczucie satysfakcji. Poczucie bycia lepszym niż motłoch bezbarwnych metroseksualistów, niespełnionych sprzedawców opon, naukowców, nauczycieli wciąż od kogoś zależnych. Im bardziej jednak stowarzyszenie się rozrasta, tym bardziej sprawy zaczynają się komplikować. A my po raz pierwszy demaskujemy podwójną osobowość przywódcy “Podziemnego kręgu“: naszym oczom ukazuje się dziwaczna hybryda, składająca się z zagubionego konsumenta i przebojowego Tylera. Problem w tym, że mowa tu nie o zespoleniu umysłów, ale o rozdwojeniu jaźni. W efekcie dopiero pod koniec filmu zauważamy, że Tyler to nie tylko wytwór fantazji, ale i integralna część osobowości bohatera, będąca odpowiedzią na chorą rzeczywistość, wyrazem braku jej walkiWedług chińskiego mistrza yiguan (odmiana kung fu) Wang Xiangzhai istnieją trzy powody uprawiania sztuki walki: zdrowie, samoobrona i korzyść dla społeczeństwa. Chęć walki wynikająca z ostatniej z wyodrębnionych możliwości to oznaka zdrowia ciała i ducha. Filozofia postaci stworzonej przez Finchera jest deformacją tradycyjnego pojmowania sensu walki. Powodem tej alteracji znaczeń jest choroba duszy “wojownika”. A chora dusza projektuje chorą rzeczywistość. Zastanówmy się zatem, na czym polega walka bohatera, bo przecież nie na samoobronie czy altruistycznej postawie wobec społeczeństwa, jak sugerowałby początek tego rozdziału. Jakiego antidotum dostarczają mu krwawe zmagania z członkami “Podziemnego kręgu”? Przede wszystkim dają mu to, czego nigdy nie posiadał, a za czym przez szereg lat podświadomie tęsknił: Władzę, Wolność, Poczucie spełnienia, Sens. Paradoksalnie walka przywraca mu spokój i zdrowie: przestaje cierpieć na bezsenność, przestaje fundować skołatanej duszy terapię na spotkaniach dla rekonwalescentów. Jednak z czasem chory potrzebuje coraz większej dawki leku. I jedynie Tyler może mu ją aniołPodobne wpisyNie zawsze cuchnie siarką. Zaiste, czasem najstraszliwszy Belzebub czai się w biurze, gdzie zwyczajnie i po ludzku pracuje, przywdziewa dla niepoznaki markowe garnitury, kupuje meble z Ikei. Dlaczego więc demoniczne piętno dotknęło tego niczym nie wyróżniającego się mężczyznę i czemu tak późno zaczął je wykorzystywać? Fincher ukazuje, a ja skanduję wraz z nim, że tak naprawdę nie ma znaczenia miejsce, czas ani wcielenie demona, tylko świadomość jego niszczycielskiej mocy. W wypadku Podziemnego kręgu przynosi ona autodestrukcję. Demon wskrzesza się po to, by się unicestwić. Taki obrót spraw przynosi nadzieję, że jeśli zła nie można pokonać, to ono prędzej czy później zniszczy się samo. Najbardziej demonicznie wygląda nasz bohater kiedy, o ironio, tego demona ma w sobie już najmniej. Po nieudanej próbie zabicia “siebie”, ale po unicestwieniu “Tylera” siedzi na krześle, pogrążony w ciemności. Jego opuchnięta twarz zohydzona jest dodatkowo przez wątłe światło. Jednak diaboliczna aura tego kadru powoli wygasa. Chwilę potem mężczyzna po raz pierwszy dotyka Marli bez pośrednictwa pokoleniem chłopców wychowanych przez kobiety. Nie wiem czy kolejna to dobre rozwiązanie”. A jednak pojawia się w tej historii kobieta. Dopiero w konfrontacji ze sceną końcową, która wszystko wyjaśnia, widzimy, jak bardzo Marla (Helena Bonham Carter) była cierpliwa. Wtargnęła do życia naszego bohatera i choć była niejednokrotnie wypraszana przez jego ego (konsument), wracała do anarchistycznego id (Tyler). Przy dźwiękach piosenki “Where is my mind’ zespołu Pixies, ona – zagniewana i zmartwiona jego stanem, on – po nieudanej próbie samobójstwa, trzymają się za ręce. To chyba znak, że Tyler ostatecznie umarł. I że pomimo pozornego niedopasowania, ludzie nadal próbują budować między sobą relacje.

UFBjr.